Σέ μιά άλλη επίσκεψη μου, ήμουν πολύ λυπημένος, γιατί μέσα σέ μικρό χρονικό διάστημα μέ είχαν πλήξει αλλεπάλληλες δοκιμασίες, πού απειλούσαν νά κάμψουν τήν αντοχή μου. Μέσα σ’ εκείνον τό ζόφο, μού έδινε πολλή παρηγοριά και κουράγιο μιά σκέψη, πού τήν εξέφρασα στό Γέροντα, μόλις μπήκα στό κελί του. Εσείς ξέρετε, του είπα, πριν σας τό φανερώσω, ότι περνώ δοκιμασίες, γιά μιά ακόμη φορά. Νά ξέρατε όμως, πόσο μέ παρηγορεί ή σκέψη, ότι στον πήλινο αυτό κόσμο, πού ζούμε, όλα είναι μάταια και πρόσκαιρα. Αίγη παρα πάνω υπομονή μας χρειάζεται, άφοϋ και χαρές και λύ πες γρήγορα θά περάσουν και θά ‘ρθει ή μεγάλη ώρα, πού ό θάνατος θά μέ οδηγήσει στην αθανασία, πού είθε, μέ τις ευχές σας, νά αξιωθώ εγώ ό ανάξιος, νά τή ζή σω κοντά στό Χριστό. Περίμενα επιδοκιμασία του γι’ αυτά τά «στοχαστικά» πού τού ‘λεγα, αλλά αιφνιδιάστη κα, όταν τόν άκουσα νά αντιδρά έντονα, λέγοντας μου: «Μη, μωρέ, κάνεις τέτοιες σκέψεις, ότι θά πεθάνεις και έπειτα θά πάς στην ουράνια αθανασία. Αγωνίσου νά γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στη γή για τόν κακό εαυτό σου. Έτσι, δε θά στενοχωριέ σαι, άλλα θά χαίρεσαι πολύ, ζώντας μαζί με το Χριστό. Έτσι δέ θά φοβάσαι, ούτε τις δοκιμασίες, οΰτε το σατα νά, οϋτε το θάνατο, γιατί θά τά νικήσεις όλα άπό έδώ, από τή γή, ώστε νά είσαι έτοιμος γιά τήν αθανασία τοΰ ούρανοϋ».
Τόν κοίταξα μέ χαρούμενη έκπληξη και τού είπα: «Γέροντα, είναι πολύ ωραία αυτά που μού λέτε- μέ αναπαύουν πολύ περισσότερο απ ό,τι οί σκέψεις πού σας έλεγα πρίν αναπτερώνουν τό ηθικό μου και μέ χαροποιούν. Μού θυμίζουν μάλιστα, μια επιγραφή στην είσοδο Μοναστηριού τού Άγιου Όρους: «‘Άν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέ θά πεθάνεις όταν πεθάνεις»».
Ό Γέροντας, μόλις τό άκουσε αυτό, ένθουσιάσθηκε και μοϋ λέει μέ ζωηρή φωνή: «Γράψ’ το αυτό γρήγορα, στον τηλεφωνικό μου κατάλογο, σέ μιά λευκή σελίδα»