Άν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέ θά πεθάνεις όταν πεθάνεις

Σέ μιά άλλη επίσκεψη μου, ήμουν πολύ λυπημένος, γιατί μέσα σέ μικρό χρονικό διάστημα μέ είχαν πλήξει αλλεπάλληλες δοκιμασίες, πού απειλούσαν νά κάμψουν τήν αντοχή μου. Μέσα σ’ εκείνον τό ζόφο, μού έδινε πολλή παρηγοριά και κουράγιο μιά σκέψη, πού τήν εξέφρασα στό Γέροντα, μόλις μπήκα στό κελί του. Εσείς ξέρετε, του είπα, πριν σας τό φανερώσω, ότι περνώ δοκιμασίες, γιά μιά ακόμη φορά. Νά ξέρατε όμως, πόσο μέ παρηγορεί ή σκέψη, ότι στον πήλινο αυτό κόσμο, πού ζούμε, όλα είναι μάταια και πρόσκαιρα. Αίγη παρα πάνω υπομονή μας χρειάζεται, άφοϋ και χαρές και λύ πες γρήγορα θά περάσουν και θά ‘ρθει ή μεγάλη ώρα, πού ό θάνατος θά μέ οδηγήσει στην αθανασία, πού είθε, μέ τις ευχές σας, νά αξιωθώ εγώ ό ανάξιος, νά τή ζή σω κοντά στό Χριστό. Περίμενα επιδοκιμασία του γι’ αυτά τά «στοχαστικά» πού τού ‘λεγα, αλλά αιφνιδιάστη κα, όταν τόν άκουσα νά αντιδρά έντονα, λέγοντας μου: «Μη, μωρέ, κάνεις τέτοιες σκέψεις, ότι θά πεθάνεις και έπειτα θά πάς στην ουράνια αθανασία. Αγωνίσου νά γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στη γή για τόν κακό εαυτό σου. Έτσι, δε θά στενοχωριέ σαι, άλλα θά χαίρεσαι πολύ, ζώντας μαζί με το Χριστό. Έτσι δέ θά φοβάσαι, ούτε τις δοκιμασίες, οΰτε το σατα νά, οϋτε το θάνατο, γιατί θά τά νικήσεις όλα άπό έδώ, από τή γή, ώστε νά είσαι έτοιμος γιά τήν αθανασία τοΰ ούρανοϋ».

Τόν κοίταξα μέ χαρούμενη έκπληξη και τού είπα: «Γέροντα, είναι πολύ ωραία αυτά που μού λέτε- μέ αναπαύουν πολύ περισσότερο απ ό,τι οί σκέψεις πού σας έλεγα πρίν αναπτερώνουν τό ηθικό μου και μέ χαροποιούν. Μού θυμίζουν μάλιστα, μια επιγραφή στην είσοδο Μοναστηριού τού Άγιου Όρους: «‘Άν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέ θά πεθάνεις όταν πεθάνεις»».

Ό Γέροντας, μόλις τό άκουσε αυτό, ένθουσιάσθηκε και μοϋ λέει μέ ζωηρή φωνή: «Γράψ’ το αυτό γρήγορα, στον τηλεφωνικό μου κατάλογο, σέ μιά λευκή σελίδα»

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Όταν προσευχόταν ο όσιος Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης στεκόταν στην προσευχή ως στύλος ακλόνητος και καθήμενος δεν αισθανόταν καθόλου το σώμα του, σε κατάσταση ψηλή υπάρχων, πλήρης χάριτος και θείου Φωτός.


Στην « Μεταμόρφωση» της ιεράς Σκήτης αγίας Άννας έζησε ο ευλαβέστατος Μαυροβούνιος ιερομόναχος Μηνάς. Το ημερονύκτιο έκαμε από 1000 έως 3000 γονυκλισίες και 50 έως 100 κομβοσχοίνια. Από την πολλή προσευχή δεν άδειαζε να μιλήσει. Η προσευχή για αυτόν ήταν η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά είχε και πρακτική ωφέλεια. Τον σκέπασε από την πολυλογία και την κατάκριση.


Ένας ασκητής έστελνε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο του στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικό του άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες, μουσική κ.λ.π. Μια μέρα λέει στον γεροντά του. Γέροντα έχω ένα λογισμό. Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν κάνουμε τίποτα. Να δεις πως εκεί υμνούν τον Θεό. Ψαλμωδίες, πράγματα, χορωδίες. Εμείς εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ… Τον παίρνει ο Γέροντας τότε μια άλλη μέρα και του λέει. Ας, πάμε παιδί μου να δούμε τι κάνουν αυτοί οι πατέρες. Να κάνουμε κι εμείς το δικό τους τυπικό. Και όταν πήγαν σκύβει στο αυτί του, μέσα στην εκκλησία και του λέει ψιθυριστά. Πράγματι τέκνο, εδώ δοξάζουν τον Θεό. Δεν πρόλαβε να τελείωση και πιάνει δυνατός σεισμός. Σείστηκαν τα σύμπαντα. Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν να τραβούν κομποσχοίνι, φωνάζοντας «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!!!! Γέροντα πάμε να φύγουμε, πάμε στη δουλεία μας, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας. Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι ανώτερο από τα ψαλτικά. Διαπίστωσαν πράγματι, ότι καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι.


Σαράντα χρόνια στην έρημο, όλες τις ακολουθίες τις έκαμα με κομποσχοίνι, διηγείται ο γέρων Χρυσόστομος ο ερημίτης. Την Μ. Τεσσαρακοστή προσπαθούσαμε να έχουμε τον νου μας πάνω στον Εσταυρωμένο. Αλλά πόσο γρήγορα η προσευχή φεύγει. Βία χρειάζεται.


Ο γέρων Δανιήλ στην Νέα Σκήτη έζησε 115 χρόνια. Είχε οξυτάτη όραση. Όταν έκανε κομποσχοίνι πήγαινε ο διάβολος με την μορφή τσακαλιού και του τραβούσε το κομποσχοίνι. Εκείνος, όμως συνέχιζε τον αγώνα του.


Είπε γέρων. Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν σήμα κινδύνου συνεχώς, έτσι πρέπει να λέει και ο άνθρωπος συνεχώς την ευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ Ελεησον με.


Φημολογείται το ακόλουθο γεγονός. Όταν κάποτε ήλθε στο Όρος ο νεοφανείς άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως επισκέφτηκε στην σκήτη της αγίας Άννας σπουδαίο πνευματικό, θεωρητικό και πρακτικό δάσκαλο την νοεράς προσευχής γέροντα, μετά του οποίου συζητούσαν στην καλύβα του και προσευχήθηκαν επί τρία ημερονύκτια!!! Αδιαλείπτως.


Ο ερημίτης π. Χρυσόστομος μας διηγείται. Υπήρχε ένας γεροντάκος, στα καυσοκαλύβια. Είχε αγγελική φωνή. Λέγεται πως όταν έψαλλε το «Άξιον εστί» άνοιγε τα χέρια του διάπλατα από την μεγάλη αγαλλίαση της καρδιά του και φημολογείται ότι κουνιόντουσαν τα καντήλια. Μια φορά κατέβαινα προς την Αγια Άννα και άκουσα να ψέλνει. Έλεγα, μα τι φωνή είναι αυτή; Άγγελος ψάλει;

Πιστεύουμε όντως στον Θεό; Πορεία από το Εγώ στο Εμείς

Αποσπάσματα άρθρου του π. Ιωνά που θέτει καίρια ερωτήματα.

[] για πολλους απο μας τους “γεννημένους” ορθόδοξους (με πρώτον εμένα) , η πίστη στο θεο ειναι μόνο ενα διανοητικό γεγονός. δεν εχει και τόση σημασία. ο θεός ειναι ΑΥΤΟ, οχι αυτός, ειναι σαν να λεμε υπαρχει ο γαλαξίας Χ .

[] αυτο το ΕΓΩ , που δυστυχως με ανατραφήκαμε , αυτο μαθαμε οτι ειναι το πιο πολυτιμο και το ΜΟΝΟ χαρακτηριστικό οτι υπαρχουμε, θα πρεπει να ξεφτίση, να γίνη σιγα σιγα ΕΜΕΙΣ. δεν γινεται αλλοιως

[] και βεβαια υπαρχει και το ερωτημα. ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ?
μια ανωτερα δυναμη , που μπορει να λεγεται βουδας , μωαμεθ, θεος , Α, Β κτλ? η ο ΤΡΙΑΔΙΚΌΣ ΘΕΟΣ? αυτός που υπαρχει ως ΚΟΙΝΩΝΙΑ? που δεν γνωρίζεται απο τα κατηγορήματα και τις ιδιότητες που του αποδιδουμε, αλλα απο αυτο που ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ, που θελει να ειναι, δηλ κοινωνια προσωπων? δηλ δεν γνωρίζεται παρα ΜΟΝΟ ΩΣ ΑΓΑΠΗ .!
ως αντικειμενικη πραγματικότητα τον γνωρίζει ο διαβολος, που αλλωστε στην καινη διαθηκη τον αποκαλεσε θεο πολύ σωστα (matt 8:29 καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες, Τί ἡμῖν καὶ σοί, υἱὲ τοῦ θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;), αλλα δεν ελαβε τον μακαρισμο του πετρου. (Ματθ. κεφ 16, 16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπεν, Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ τοῦ ζῶντος. 17 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ, Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέν σοι ἀλλ’ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς) .
αν δεν γνωρίσουμε ετσι τον θεο, δεν ειμαστε χριστιανοι.

[] το οτι πιστευω στον χριστο , δεν σημαινει τίποτα, αν δεν τον αναγνωρίζω ως Υιο του Πατρός, και αν δεν αναγνωρίζω οτι ο Πατηρ ειναι Πατηρ διοτι εχει τον Υιο, και οτι ειναι ΕΝΑ χωρις να συγχέονται.
γιατό λοιπόν προτεινα στην κοπέλα να παψη να σκεφτεται με το ΕΓΩ , και να αρχίση το ΕΜΕΙΣ.
αλλωστε γιατι παμε στην εκκλησία? αν δεν καταλάβαινουμε οτι εκει , και ΜΟΝΟ εκει ολοκληρούμεθα, και γινόμαστε ΕΝΑ , το σωμα του χριστου, οπως πολυ ωραια αυτη την περίοδο που τελούμε την λειτουργία του μ. Βασιλείου λεει η ευχη της αναφοράς (που δυστυχως αποτελει καταντια και εκπτωση του λειτουργικου ηθους να καλυπτεται απο τους λαριγγισμούς των ψαλτων, επίτηδες, ωστε να μην ακουσουν οι χριστανοι της υπεροχες ευχές , λες και ο ιερεας ειναι μαγος…) “να γινουν ΕΝΑ ολοι που συμμετέχουν στον αρτο και τον οινο”, δηλ το σωμα και του αιμα του χριστου.

πως θα γίνουν? το Αγιον Πνευμα θα τους ενωση! και βεβαιως το σωμα του χριστου που ειναι πληρες πνευματος αγιου.

αν ξεχναμε οτι παμε στην εκκλησία , για να ΓΙΝΟΥΜΕ εκκλησία, να γινουμε ΕΝΑ, τοτε σίγουρα ΔΕΝ ειμαστε ορθόδοξοι. αν παμε ΜΟΝΟ για τα κερια, τα καντίλια, τους ψαλτες , για καλη ψυχη ..κτλ και δεν εχουμε σκεφτη οτι ο κυριος λόγος ειναι να γινουμε ΕΝΑ χρειαζόμαστε κατηχηση….[]

Διαβάστε όλο το άρθρο του ιεραποστόλου π. Ιωνά Μούρτου στην Ταϊβάν «Μια παράξενη πρόταση κατήχησης» στο ιστολόγιο Άρωμα Ασίας.

Ποιός είμαι;Πηγή: Αδελφής Μαγδαληνής, Συνομιλίες με παιδιά. Εκδόσεις Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

Αυτή ή ερώτηση εκφράζει με συγκεκριμένο τρόπο το μυστήριο της ανθρώπινης υπόστασης. “Εχουμε δει ότι ή προσευχή και οι σχέσεις αγάπης δίνουν ενδόμυχα σ’ ενα παιδί τις πιο μακροπρόθεσμες απαντήσεις. Αλλά το ζήτημα της προσωπικής ταυτότητας είναι ένα θέμα, το οποίο αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά σε διάφορα στάδια και σε ποικίλα επίπεδα. Η δυσαρέσκεια για τα προσωπικά χαρακτηριστικά (σωματική εμφάνιση ή χαρακτήρας ή ικανότητες) μερικές φορές… προκαλεί βαθειά δυστυχία. Μπορούμε να καθησυχάσουμε τα παιδιά μας δτι το πραγματικό «Έγώ» δεν προσδιορίζεται άπό τη δειλία μου ή άπό το διαλυμένο μου σπίτι ή την ανυπομονησία μου ή τα υπερβολικά σγουρά μαλλιά μου ή… Ανακαλύπτω τον πραγματικό «εαυτό» μου ακριβώς, δταν υπερνικώ πολλά χαρακτηριστικά πού τα θεωρούσα «δικά μου»- με πνευματικό αγώνα υπερνικώ την κενοδοξία ή τη μνησικακία ή την όλιγοπιστία ή την όλιγοψυχία. Ανακαλύπτω πώς να αποδεχθώ αυτά πού πραγματικά παραμένουν αναλλοίωτα. Χρησιμοποιώντας θεολογικούς δρους, μπορούμε να πούμε δτι μεταξύ ουσίας και υπόστασης στον Θεό υπάρχει ταυτότητα, όπως επίσης και διάκριση. Και στον άνθρωπο είναι δυνατή τέτοια τέλεια αρμονία ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και στον τρόπο ζωής του κάθε προσώπου. “Ομως, στον πεπτωκότα κόσμο ή υπόσταση πρέπει να αναδυθεί ώς νικήτρια έπί της πεπτωκυίας φύσεως, για να αποκατασταθεί ή πραγματική ανθρώπινη φύση. “Οταν μιλάμε με δυσαρεστημένους και ανασφαλείς εφήβους, αυτή ή θεολογική προοπτική συ¬χνά τους εμπνέει περισσότερο και προκαλεί λιγότερες α-ντιδράσεις άπό κηρύγματα για το δτι δεν πρέπει να δείχνουν κακομοίρηδες.

Σε μια συζήτηση με νεαρές έφηβους τέθηκε το θέμα του γάμου. Άρχισαν να μιλάνε για τη εξωτερική ομορφιά του σώματος.

Κορίτσι: «Τότε έγώ μένω άτι έξω!» “Αλλο κορίτσι: «Δεν θα εκτιμούσα έναν άντρα πού κοιτάζει μόνο την ομορφιά».

Α.Μ.: «Δεν νομίζω δτι ένας χριστιανός σύζυγος θα αναζητήσει την ομορφιά των μοντέλων. Και τελικά αυτή είναι ή πραγματική ομορφιά; “Ανμία κοπέλα έχει καλή καρδιά, τη βρίσκεις ελκυστική, έστω κι αν τα μάτια της δεν είναι συμμετρικά ή ζυγίζει περισσότερο άπό 50 κιλά».

Κορίτσι: «Οί κοπέλες-μοντέλα είναι πολύ κοκκαλιάρες και καμαρώνουν για την ομορφιά τους».

Φίλη της: «Απλώς τις ζηλεύεις!»

Α.Μ.: «Δεν υπάρχει τίποτε να ζηλέψεις!Σκέψου τη Λ. [μια παντρεμένη γυναίκα]. Κάνεις δεν θα την έλεγε όμορφη με την έννοια της ομορφιάς των μοντέλων και όμως ακτινοβολεί. Είναι γεμάτη αγάπη. Την βρίσκω όμορφη.

Κορίτσι: «Ο Ν. [σύζυγος της Α.] την θεωρεί όμορφη. Είναι ολοφάνερο…».

Το τελευταίο σχόλιο μας υπενθυμίζει πόσο ζωτική σημασία έχουν τα παραδείγματα ευτυχισμένης έγγαμης χριστιανική ς ζωή ς.

Δεν πρέπει να επαναστατούμε εναντίον αύτοϋ πού μας ανήκει ώς δεδομένο στοιχείο, δπως το φύλο, το οικογενειακό παρελθόν ή το χρώμα τοϋ δέρματος. Ή ψυχή πού αναπτύσσεται μαθαίνει δτι δεν την απειλούν αυτοί οί παράγοντες. Όρίζομαι άπό αυτά μόνο με την έννοια δτι ό Θεός διάλεξε να μου τα δώσει να εργασθώ με αυτά, ώστε να μεταμορφωθώ. Τα μόνα «άσχημα χαρακτηριστικά» πού έχουν πραγματικά σημασία είναι τα αμαρτωλά.

Μια έφηβος μιλώντας για τις βιολογικά καθορισμένες διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών: «Νομίζω ότι είναι άδικο- δεν το διάλεξα να είμαι γυναίκα».

Α.Μ.: «Κανείς δεν υπάρχει έξω από την ανθρώπινη φύση. Αν δεν είχες κάποιο φύλο, δεν θα υπήρχες ως πρόσωπο-δέν μπορείς να απομονώσεις ένα “Έγώ”, πού θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο «νά διαλέξει έκ των προτέρων».

Οί πατέρες διδάσκουν ότι δεν υπάρχει φύση έκτος της υποστάσεως ούτε υπόσταση έκτος της φύσεως. Καμία ανθρώπινη φύση δεν υπάρχει «άπό μόνη της», για να προσληφθεί άπό πρόσωπα. Κανένα πρόσωπο δεν προϋπάρχει της ανθρώπινης του φύσης. Η ανθρώπινη φύση, όπως ή Θεία φύση, υπάρχει πάντα σε προσωπική μορφή ύπαρξης.

Κορίτσι: «Και πάλι νομίζω ότι είναι άδικο».

Α.Μ.: «Μπορείς να ξεδιαλύνεις το θέμα μαζί Του. Όμως, προσπάθησε να μην επαναστατήσεις, πριν Του δώσεις την ευκαιρία να σου απαντήσει. Σε μια τέτοια πνευματική κατάσταση δεν θα ήσουν ευχαριστημένη, ακόμη κι αν ήσουν άντρας. Το θέμα είναι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με ό,τι μας έχει δοθεί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να είμαστε στο τέλος και ευγνώμονες».

Μία φίλη της συμπληρώνει μεταφέροντας κάτι πού είχε ακούσει: «Δεν έχει σημασία τι είσαι, άλλά ποιος είσαι». (Οι φίλοι σπάνια κατηγορούνται ότι κάνουν κήρυγμα…-έτσι, αυτή ή θέση δεν προκάλεσε αντίδραση.)

Κάποτε ένα δύσκολο χαρακτηριστικό μπορεί να αλλάξει άρδην πάρτε την περίπτωση τοϋ αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης πού προσευχόταν απεγνωσμένα στον Θεό, επειδή δεν μπορούσε να μάθει ανάγνωση. Ό Θεός άκουσε την έμπονη προσευχή τοϋ πονεμένου παιδιού Του και φώτισε το νου του.

Ενθαρρύνουμε μια εύγνώμονη στάση προς τα φυσικά χαρακτηριστικά, εκείνα πού αρέσουν στο παίδι και εκείνα πού μέχρι τώρα περιφρονεί. “Οδηγούμε τα παιδιά προς την πραγματική τους υπόσταση καλλιεργώντας ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Ποιος είμαι; Κάποιος πού τον τιμά ό Θεός.

Πηγή: Αδελφής Μαγδαληνής, Συνομιλίες με παιδιά. Εκδόσεις Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

vatopaidi

ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗ ΓΗ..

Φοβος Πολέμου, μπορεί ο Χριστιανός να Ταράζεται;

Η αληθινή ελευθερία (Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου)

Όλοι μας ταλαιπωρούμαστε στη γη και ζητάμε ελευθερία, μα λίγοι ξέρουν τι είναι η ελευθερία και που βρίσκεται.

Κι εγώ θέλω επίσης ελευθερία και την αναζητώ μέρα και νύχτα. Έμαθα πως βρίσκεται κοντά στο Θεό και δίνεται απ’ Αυτόν σ’ όσους έχουν ταπεινή καρδιά, σ’ όσους μετανόησαν και έκοψαν το θέλημά τους ενώπιον του Κυρίου. Σ’ όποιον μετανοεί, ο Θεός δίνει την ειρήνη Του και την ελευθερία να Τον αγαπάει.Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στον κόσμο από την αγάπη του Θεού και του πλησίον. Σ’ αυτά βρίσκει η ψυχή ανάπαυση και χαρά.

Η καρδιά μου πονάει για όλο τον κόσμο και προσεύχομαι με δάκρυα γι’ αυτόν, να μετανοήσουν όλοι και να γνωρίσουν το Θεό, να ζήσουν με αγάπη και να γευθούν τη γλυκύτητα της ελευθερίας του Θεού.

Ω, όλοι οι άνθρωποι, προσευχηθείτε και κλάψτε για τις αμαρτίες σας, για να σάς συγχωρήσει ο Κύριος. Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη, έστω και λίγη.

Ο Κύριος μάς έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα. Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα- αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής. Μπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κι αν ανήκει, ν’ αγαπάει το Θεό και να είναι ευάρεστος σ’ Εκείνον- κι αυτό είναι το σπουδαίο. Και όσοι αγαπούν περισσότερο το Θεό τη γη, θα έχουν περισσότερη δόξα στη βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του.

Η θεία χάρη δεν αφαιρεί την ελευθερία, αλλά συνεργεί μόνο στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Ο Αδάμ βρισκόταν στην κατάσταση της χάριτος, αλλά δεν του αφαιρέθηκε το αυτεξούσιο. Οι άγγελοι παραμένουν επίσης στο Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν τους έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούληση.

Ο Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα και όσοι το έλαβαν, αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.

Ίσως πεις: «Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη;». Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.

Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε.Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στο Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1, 38).

Αν λέγαμε κι εμείς, «Ιδού ο δούλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ’ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.

Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ’ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού/

Η τέλεια αγάπη Άγ.Μάξιμος Ομολογητής

Ἡ τελειωμένη ἀγάπη δὲν κάνει διάκρισι καὶ δὲν ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια φύσι, ἀνάλογα πρὸς τὶς διαφορετικὲς γνῶμες ποὺ ὁ καθένας τους ἐκπροσωπεῖ, ἀλλὰ ἔχουσα πάντα κατὰ νοῦν αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἴδια φύσι ὅλων, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου. Καὶ τοὺς μὲν σπουδαίους τοὺς ἀγαπᾶ σὰν φίλους, τοὺς δὲ κακούς τους ἀγαπᾶ σὰν ἐχθρούς, μὲ τὸ νὰ τοὺς εὐεργετῆ, νὰ τοὺς ἀνέχεται, νὰ ὑπομένη ὅσα αὐτοὶ διαπράττουν, χωρὶς διόλου νὰ συλλογίζεται τὸ κακὸ ποὺ αὐτοὶ ἐνσαρκώνουν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νὰ ὑποφέρη ἐνίοτε πρὸς χάριν τους, ἂν τὸ καλέση ἡ χρεία. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ σκοπὸ νὰ κάνη κι’ αὐτοὺς φίλους, ὅσο εἶναι δυνατό. Κι’ ἂν ὅμως δὲν τὸ κατορθώση, πάλι δὲν χάνει τὴ καλή της διάθεσι, ἀφοῦ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πάντοτε ἐξ ἴσου προσφέρει τοὺς καρποὺς τῆς ἀγάπης. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος καὶ Θεός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιὰ ν’ ἀποδείξη τὴν ἀγάπη Του γιά μᾶς, πρὸς χάριν ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας ὑπέστη τὸ Πάθος, καὶ σὲ ὅλους ἐξ ἴσου ἐχάρισε τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Ἂν καὶ ὁ καθένας μόνος του κάνει τὸν ἑαυτὸ του ἄξιο εἴτε τῆς αἰωνίας δόξης, εἴτε τῆς αἰωνίας κολάσεως.

agiabarbarapatras

Για μια αγάπη που κατακτά και ξεπερνά τον θάνατο! (π.Αλέξανδρος Σμέμαν)

Η δική μου πίστη γεννήθηκε από την εμπειρία του ζώντος Χριστού.

Πώς και πότε γεννήθηκε; Δεν γνωρίζω, δεν θυμούμαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που ανοίγω το Ευαγγέλιο και διαβάζω για το Χριστό, διαβάζω τους λόγους Του, διαβάζω τη διδασκαλία Του, επαναλαμβάνω συνειδητά, με όλη μου την καρδία και την ύπαρξη, όσα είπαν, εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Χριστό και που επέστρεψαν στους Φαρισαίους χωρίς Αυτόν: «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτως ο άνθρωπος». Συνεπώς αυτό που ξέρω πρώτα από όλα είναι πως η διδαχή του Χριστού είναι ζωντανή και πως τίποτε το γήινο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Και πως αυτή η διδασκαλία είναι γι’ Αυτόν, για την αιώνια ζωή, για τη νίκη πάνω στο θάνατο, για μια αγάπη που κατακτά και ξεπερνά τον θάνατο.

Γνωρίζω επίσης πως σε μια ζωή όπου το κάθε τι φαίνεται τόσο δύσκολο και επίμονο, η μόνη σταθερά που ουδέποτε μεταβάλλεται και ουδέποτε εκπίπτει είναι αυτή η εσωτερική γνώση πώς ο Χριστός είναι μαζί μου. «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς. έρχομαι προς υμάς». Έρχεται δε και δίνει το αίσθημα της παρουσίας Του μέσα από την προσευχή, από το ρίγος της ψυχής, μέσα από μια χαρά, τόσο ζωντανή όσο και ακατανόητη, μέσα από τη μυστηριακή, αλλά και τόσο βέβαιη παρουσία Του στις ακολουθίες και στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Αυτή δε η ζωντανή εμπειρία διαρκώς αναπτύσσεται, αυτή η γνώση, αυτή η συνειδητοποίηση που κάνει τόσο εμφανές πως ο Χριστός είναι εδώ, και πως ο λόγος Του έχει εκπληρωθεί: όποιος Με αγαπά, «και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν». Και είτε βρίσκομαι μέσα στο πλήθος, είτε είμαι μόνος, αυτή η βεβαιότητα της παρουσίας Του, αυτή η δύναμη του λόγου Του, αυτή η χαρά της πίστης σ’ Αυτόν παραμένει κοντά μου. Αυτή είναι η μόνη απάντηση και απόδειξη.

(π.Αλέξανδρος Σμέμαν)

Σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶσαι ’σύ

Μητρ. Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παύλος

΄΄Σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶσαι ’σύ΄΄. ῎Εχετε σκεφθεῖ καθόλου τό μήνυμα πού κομίζει αὐτός ὁ στίχος; Σ’ ἀγαπῶ, καί μπορῶ νά σ’ ἀγαπῶ, γιατί δέν εἶσαι ’γώ. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη του ἑρμηνεία. Οὐσιαστικά δέν σ’ ἀγαπῶ, ἄν θέλω ἐσύ νά γίνεις ἐγώ. Μέσα ἀπό τή διαφορετικότητα τοῦ κάθε προσώπου, μέσα στήν ἀγάπη, ἐπιτυγχάνεται ἕνας διαρκής ἐμπλουτισμός τῆς σχέσης. ᾿Αλλιῶς, ὅπως λένε, στόν κόσμο καί στήν κοινωνία, «παλιώνει ἡ σχέση καί ὁ γάμος». ῞Ομως, παλιώνει γιατί ἐμεῖς τόν ἀφήνουμε καί παλιώνει. ᾿Εάν δέ σκεφθεῖτε τήν δυνατότητα τοῦ καθενός ἀνθρώπου νά ἁγιάζεται καί νά μετέχει ὅλο καί περισσότερο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῆς Χάριτός Του, τότε διαρκῶς μποροῦμε νά ἔχουμε ἕναν καινούργιο ἄνθρωπο. ‘Αλλά, ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά διορθώσουμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, νομίζοντας ὅτι ξέρουμε καλύτερα τί πρέπει νά κάνουμε. Θά τό δοῦμε ἀκόμα τραγικότερα τό θέμα, ὅταν φτάσουμε σέ μιά ἄλλη σχέση, πολύ βασική καί καθημερινή. Τή σχέση τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς. Τή σχέση τῶν γονιῶν μέ τά παιδιά τους. Εἶναι μιά δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ἐλευθερία, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης. Τίς περισσότερες φορές μέ τόν ἐγωϊσμό μας στή θέση τῆς ἀγάπης, εἶναι πάρα πολύ εὔκολο νά ἔρθει ἡ σύγκρουση. ᾿Αλήθεια, ὅταν μεγαλώνουμε τά παιδιά μας τί ὅραμα ἔχουμε στή ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά γιά νά ζήσουν ἐλεύθερα καί νά σταθοῦν στά πόδια τους ἤ τά «καμαρώνουμε» γιατί μᾶς ἀκοῦνε; ᾿Εάν χαιρόμαστε γιατί μᾶς ἀκοῦνε πάντα, οὐσιαστικά ἔχουμε ἀναγνωρίσει καί ἀνακηρύξει σέ ἀλάθητο τόν ἑαυτό μας, καί πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε πάντα δίκιο, καί χαιρόμαστε πού τά παιδιά μας, μᾶς ἀκοῦνε. ᾿Ενῶ θά ’πρεπε νά ἀνησυχοῦμε ἄν μᾶς ἀκοῦνε πάντα, καί πολύ περισσότερο στό διάστημα τῆς ἐφηβείας, πού εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ νέου παιδιοῦ νά κατακτήσει τήν ἐλευθερία του. Θέλει τήν ἀγάπη μας, ἀλλά ὄχι μέ τή στέρηση τῆς ἐλευθερίας. Καί χωρίς ἐλευθερία δέν ὑπάρχει εὐθύνη. Κι αὐτό τό ξέρουμε καί τό βιώνουμε.

agiabarbarapatras

Μεσογαίας: Ας ξεσηκωθούμε όλοι ! – Σπουδαία ομιλία, αξίζει να διαβαστεί !

Πρὸς
Τὰ παιδιὰ τῶν Λυκείων τῶν Μεσογείων και τῆς Λαυρεωτικῆς
ΘΕΜΑ: «Ἔναρξη σχολικοῦ ἔτους 2010-2011»


Ἀγαπητά μας παιδιά,



          Σᾶς εὔχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ μὲ πρόοδο στὸν ἀγῶνα τῆς μόρφωσής σας καὶ ὄμορφες ἐμπειρίες σχολικῆς ζωῆς!
          Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο ὁλοκληρώθηκε ὁ ἁγιασμός. Ἦλθε ὁ ἱερέας, ἰδιόμορφα ντυμένος, διάβασε μερικὰ λόγια ποὺ λίγοι τὰ κατάλαβαν, ἔκανε κάποιες κινήσεις στοὺς περισσότερους ἀκατανόητες καὶ τέλειωσε. Ὅλο αὐτὸ μοιάζει μὲ κατάλοιπο ἄλλων παλαιότερων ἐποχῶν. Οἱ πολιτικοί μας δὲν τὸ πιστεύουν, ἀλλὰ διστάζουν νὰ τὸ καταργήσουν. Ἐσᾶς δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, γιατὶ σὲ λίγο θὰ τελειώσει καὶ μετὰ τοῦ χρόνου πάλι. Κάποιες Ἀνεξάρτητες Ἀρχὲς ἀντιδροῦν, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἄκαρπα. Κανεὶς δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅπως γίνεται. Οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἁπλᾶ, αὐτὴ τὸ δέχεται ὡς κεκτημένο δικαίωμά της ποὺ δὲν θὰ ἤθελε νὰ τὸ χάσει. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ συντηροῦμε στὴν οὐσία νὰ ἐξευτελίζουμε κάτι ἱερό, ποὺ ὅμως εἴτε δὲν καταλαβαίνουμε εἴτε δὲν θέλουμε εἴτε δὲν σεβόμαστε. Σκέφθηκα λοιπόν, ἔτσι ποὺ καταντήσαμε τὸν ἁγιασμό, φέτος νὰ μὴν τὸν κάνουμε. Νὰ πῶ στοὺς Ἱερεῖς νὰ καθήσουν στοὺς Ναοὺς καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ σᾶς. Ἴσως ἔτσι ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἄκουγε περισσότερο. Ὑποχώρησα, πρῶτον γιατὶ κάποιοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸ δεχθοῦν καὶ δὲν θέλησα ὡς Ἐπίσκοπος νὰ τοὺς λυπήσω, καὶ δεύτερον γιατὶ πρὶν τὸ κάνω ἔπρεπε νὰ σᾶς εἰδοποιήσω.
          Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἔβαλαν αὐτοὺς τοὺς ἁγιασμοὺς στὴ ζωή μας τὸ πίστευαν. Πίστευαν ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια χρειάζεται καὶ ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πίστευαν στὸν Θεό. Εἶχαν σχέση ζωντανὴ μαζί Του. Τὸν ἤθελαν στὴ ζωή τους ὡς ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει. Ἤθελαν ὅλα νὰ τὰ ἀρχίζουν μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἂν εἶναι ἔτσι, φυσικὰ νὰ γίνεται ὁ ἁγιασμός. Θὰ εἶναι ἡ πιὸ σημαντικὴ στιγμὴ τῆς χρονιᾶς.


Σήμερα ὅμως Τὸν ξεχάσαμε τὸν Θεὸ καὶ ἁπλᾶ Τὸν διατηροῦμε γιὰ νὰ Τὸν ἀμφισβητοῦμε, νὰ Τὸν εἰρωνευόμαστε ἢ δυστυχῶς καὶ νὰ Τὸν βρίζουμε. Καὶ νά ποῦ φτάσαμε! Νὰ μὴν θέλουμε οὔτε τὰ σύμβολά Του. Καὶ νά ποῦ καταντήσαμε! Χωρὶς Αὐτόν, ἡ ζωή μας νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ κρίση, ἀδιέξοδα, σύγχυση, αὐτοκαταστροφικότητα, βία καὶ παραλογισμό.
Στὸ σχολεῖο ποὺ ἔρχεστε μπορεῖ νὰ γεμίσουν τὰ κεφάλια σας μὲ πληροφορίες ποὺ οπερισσότερες νὰ μὴν χρειάζονται∙ μὲ γλῶσσες ποὺ δὲν εἶναι δικές μας∙ μὲ ἱστορία ποὺ δὲν εἶναι ἀληθινή∙ μὲ θρησκευτικὰ ποὺ δὲν πείθουν. Νὰ σᾶς δώσουν βαθμοὺς χωρὶς ἀντίκρυσμα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ τελικὰ χρειάζεστε εἶναι ἀξίες γιὰ νὰ πλημμυρίσουν τὴν καρδιά σας. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ δίνει ἡ ἐποχή. 
 Ἡ κατάσταση στὸν τόπο μας εἶναι σὲ ἀδιέξοδο. Κάτι πρέπει νὰ γίνει ἄμεσα. Καὶ ἡ ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἂς ξεσηκωθοῦμε ὅλοι. Δάσκαλοι, γονεῖς καὶ παιδιὰ ἀρνηθεῖτε τὸ ψέμμα καὶ πολεμῆστε το σὰν τὸν μεγαλύτερο ἐχθρό. Χτυπῆστε τὴ μετριότητα, τὸν συμβιβασμὸ καὶ τὴ μιζέρια σὰν τὴν χειρότερη ἀρρώστια. Μᾶς κοροϊδεύει τὸ σύστημα, ποὺ αὐτὸ ὑπαίτιο γιὰ ὅλα, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό. Διεκδικῆστε τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία σας μὲ ὅποιο κόστος. Ξαναφέρτε τὴν ἱστορία καὶ παράδοσή μας, τὴ γλῶσσα καὶ τὰ ἤθη μας στὴ ζωή σας. Ἀγωνιστεῖτε γιὰ κοινωνία μὲ εἰλικρίνεια, ἡρωισμό, καθαρότητα καὶ ἐξυπνάδα. Ἀπαιτῆστε πολιτικοὺς ποὺ νὰ ἀγαποῦν τὸν τόπο περισσότερο ἀπὸ τὰ στενὰ μυαλὰ καὶ συμφέροντά τους, ποὺ νὰ σέβονται τὴν ἱστορία περισσότερο ἀπὸ ὅσο προσδοκοῦν τὴν ψῆφο, ποὺ νὰ πονοῦν γιὰ τὸ κατάντημά μας περισσότερο ἀπ’ ὅσο ὑποτάσσονται στὶς ξένες σκοπιμότητες. Ἀξιῶστε Ἐκκλησία ὄχι μὲ ἀδικαιολόγητους συντηρητισμούς, νεκροὺς συμβολισμούς καὶ πομπώδεις τελετουργίες, ὄχι Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου μὲ δικαιώματα, περιουσίες καὶ διεκδικήσεις, ἀλλὰ Ἐκκλησία μὲ πονεμένο προφητικὸ λόγο, μὲ αὐθεντικὴ πίστη, μὲ θυσιαστικὴ μαρτυρία καὶ ἅγια ζωή∙ Ἐκκλησία ποὺ νὰ ἐμπνέει καὶ νὰ ἔχει πρόταση ζωῆς. Τότε θὰ βρεῖτε τὸν Θεὸ ὁλοζώντανο μέσα σας. Τότε ὁ ἁγιασμὸς δὲν θὰ επιβάλλεται μὲ ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἀλλὰ θὰ ἀποτελεῖ δικό σας αἴτημα. Τότε τὸ σχολεῖο θὰ ξαναγίνει ἡ ἐλπίδα τῆς ἐθνικῆς καὶ πνευματικῆς ἐπιβίωσής μας. Τότε ἡ νέα χρονιὰ θὰ εἶναι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Σᾶς τὸ εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά.
Ὁ Θεὸς μαζί σας, ἀγαπητά μας παιδιά.


Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ ὅλη μου τὴν ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

e-parembasis

Επιστήμη χωρίς Θεό ίσον Εφιάλτης της Ανθρωπότητας;

Διαβάστε ένα προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε το 1981 και το οποίο προέβλεψε τις εξελίξεις της σημερινής Επιστήμης η οποία χωρίς Θεό οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο και την καταστροφή!…
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΜΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ
 «πολλοί λέγουσι , τις θέλει δείξει εις ημάς το αγαθόν» (Ψαλμ. 4/6)
 «Εν πολλή σοφία είναι πολλή λύπη και όστις προσθέτει γνώσιν, προσθέτει πόνο» (Εκκλησιαστής 1/18)
        
          Κατά την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας κάθε πρόοδος εξαγοράζεται με (υλικές και προ πάντων ηθικές) ζημιές. Αυτή η αρχή αποτελεί πια κοινή συνείδηση και δικαιολογημένα θα θεωρούσε ο αναγνώστης άσκοπη περιττολογία την επανάληψή της. Εάν την προτάσσω εδώ το κάνω για να επισημάνω τους σοβαρούς κινδύνους που περικλείουν οι επιτυχίες της απεριόριστης ανάπτυξης της τεχνολογίας — ιδιαίτερα της Ιατροβιολογικής η ακόμα και της κακής χρήσης των επιτευγμάτων της.
          Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει από τότε που ο Άλντους Χαξλεϋ (Aldus Huxley), στο βιβλίο του «Ο Γενναίος Νέος Κόσμος» (1932), περιέγραψε το προφητικό οραμά του για το μέλλον του ανθρώπου δεμένου στο άρμα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στο όραμα τούτο, η αναρχία που δέσποζε σ’ όλη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας έχει, επί τέλους, αντικατασταθεί (χάρη στην πρόοδο της επιστήμης), από τη σταθερότητα και την τάξη μια τάξη όμως εφιαλτική και ανελεύθερη. Τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη. Η απροσδιοριστία της φύσης και του ανθρώπου, παραχωρούν τις θέσεις τους στην ακρίβεια και στην οριστικότητα της επιστήμης. Το σλόγκαν του νέου κόσμου είναι «Κοινότητα, Ταυτότητα, Σταθερότητα».
          Οι άνθρωποι θα γεννιούνται ή μάλλον θα «δημιουργούνται» σε δοκιμαστικούς σωλήνες με προκαθορισμένο γενετικό υπόστρωμα, ευφυΐα και κοινωνική τάξη. Ό,τι απομένει απ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε «ελεύθερη βούληση» καταστρέφεται με ψυχοφάρμακα και με επιστημονικά βασισμένη φρενόπλυση και υπνοπαιδεία που δεν αφήνουν περιθώρια «διαφυγής». Και ενώ αρχικά ο Χάξλεϋ τοποθετούσε τον κόσμο του σ’ ένα μακρινό μέλλον (κάπου 550 χρόνια από σήμερα) μόλις 27 χρόνια αργότερα, στο καινούργιο δοκίμιο του «Ο γενναίος νέος κόσμος υπό επανεπίσκεψιν», υποστήριξε πως οι «προφητείες» του επαληθεύονταν ήδη, κι ότι η διεργασία της μετάβασης από τον παληό κόσμο της λίγης τάξης στον νέο κόσμο της «πολλής» τάξης, είχε ήδη αρχίσει. «Απρόσωπες δυνάμεις» έγραφε «τις οποίες σχεδόν δεν ελέγχουμε, μας ωθούν προς την κατεύθυνση του εφιαλτικού νέου κόσμου. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Και γιατί ο εφιάλτης που τον είχε τοποθετήσει στον 7ο αιώνα μετά Φορντ προχώρησε τόσο γρήγορα προς την κατεύθυνσή μας; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά πρέπει ν’ αρχίσει από το πεδίο της ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ».
         Με την αναφορά του στη Βιολογία, ο Χάξλεϋ εννοούσε τις επιστημονικές προόδους και ανακαλύψεις στον τομέα της Ψυχολογίας, Ψυχοφαρμακολογίας και Βιοχημείας που, σε συνδυασμό με την εκπληκτική διάδοση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και διαφήμισης, απέβλεπαν στην υποταγή ήτην τροποποίηση της ανθρώπινης σκέψης• ενώ ο a priori επηρεασμός της ανθρώπινης φύσης με την Ευγονική και την Γενετική Μηχανική (Genetic Engineering) εξακολουθούσε να φαίνεται, ακόμη και τότε, σαν μια απόμακρη δυνατότητα. Όχι όμως τώρα πια. Γιατί από τον καιρό που τα έγραψε αυτά ο Χάξλεϋ έως σήμερα, μεσολάβησε η γέννηση και η ακμή της Μοριακής Βιολογίας, που έχει ανοίξει πολλούς δρόμους, κι ανάμεσα τους το δρόμο προς τον «Γενναίο νέο κόσμο» με την τρομακτική Βιοτεχνολογία του.
          Ο Ιστορικός Ν. Φλέμινγκ γράφει: «Μια βιολογική επανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει, που είναι δυνατόν ν’ αποβεί τόσο αποφασιστική για την ιστορία των επομένων εκατόν πενήντα χρόνων, όσο υπήρξε η Βιομηχανική επανάσταση για την περίοδο από το 1750 μ.Χ. ως σήμερα».
         Χρονολογικά η εκρηκτική τούτη άνθηση της Βιολογίας ακολούθησε κατά μερικές δεκαετίες την αλματώδη πρόοδο της Φυσικής που οδήγησε στην απελευθέρωση της ατομικής ενέργειας. Τώρα, όπως ξέρουμε, συντελείται στην σκιά των πυρηνικών εξοπλισμών και το διάχυτο φόβο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος(Ι).
         Αποφασιστικό ξεκίνημά της στάθηκε η ανακάλυψη του Γενετικού Κώδικα. Ακολουθησε η σύνθεση (στο Εργαστήριο) του D.N.A. (Desoxy – Nucleic – Acide), βασικού συστατικού της ζωντανής ύλης και φορέα της κληρονομικότητας• και τα πειράματα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό ακόμα και σήμερα.
          «Παίζοντας» με γονίδια στα εργαστήρια τους, εμφυτεύοντάς τα σε μίκρο- ή μάκρο-οργανισμούς στη θέση των φυσικών γονιδίων, οι βιολόγοι βλέπουν να είναι σε θέση να επεμβαίνουν και να τροποποιούν τη Φύση. Εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα γονίδια διάφοροι μικροοργανισμοί, μπορούν να παράγουν σχεδόν ο,τιδήποτε συλλάβει η φαντασία του «δημιουργού» τους, αλλά ταυτόχρονα καρκίνο, θανατηφόρες τοξίνες, ή (το ίδιο θανατηφόρα) αντίσταση στα αντιβιοτικά, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον απροστάτευτων πληθυσμών.
          Η «χαρτογράφηση» των ανθρώπινων γονιδίων, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της κατάλληλης μεθοδολογίας για την αντικατάστασή τους μπορεί να καταστήσει κάποτε, θεωρητικά τουλάχιστον, τη θεραπεία «μοριακών ασθενειών» (όπως της αιμορροφιλίας, της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας κ.α.) δυνατή. Αλλ’ ενώ τέτοιες δυνατότητες που αναφέρονται στην εξάλειψη ελαττωματικών γονιδίων (αρνητική ευγονική), είναι επιθυμητές, οι τρομακτικές δυνατότητες της καινούργιας Βιολογίας σχετίζονται με τη συστηματική προσπάθεια βελτίωσης ή εξύψωσης του ανθρώπου (θετική ευγονική).
          Σε μικρή κλίμακα και σε εμβρυϊκό ακόμα στάδιο αυτή η θετική ευγονική έχει ήδη, κατά κάποιο τρόπο, αρχίσει. Στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. λειτουργούν ειδικές τράπεζες σπέρματος που αντί αδρότατης αμοιβής, διαθέτουν κατεψυγμένο σπέρμα προσωπικοτήτων και επιστημόνων που έχουν διακριθεί με βραβεία Νόμπελ. Οι πρόοδοι της Βιολογίας κάνουν βέβαιο ότι τέτοιες «Τράπεζες» θα διαθέτουν στο μέλλον κατεψυγμένα ωάρια και σπερματοζωάρια «εγγυημένης ποιότητας» και, καθώς η τεχνολογία παραγωγής εμβρύων, (όπως απέδειξε η προ διετίας περίπτωση των Στεπτόου και Έντουαρντς με την Αγγλιδα κ. Κάθυ Μπράουν) τελειοποιείται, πιθανώς και κατεψυγμένα έμβρυα.
          Μια γυναίκα θα μπορεί ν’ αγοράσει ένα πολύ μικρό έμβρυο, να το φέρει στον γυναικολόγο της που θα το εμφυτέψει στη μήτρα της, οπού το έμβρυο θα κυοφορηθεί κανονικά ώσπου να γεννηθεί το ώριμο πια νεογέννητο σαν να είχε συλληφθεί στον οργανισμό της. Το έμβρυο θα πουλιέται με εγγύηση ότι είναι απαλλαγμένο από κληρονομικά ελαττώματα. Επίσης η αγοράστρια θα ξέρει από πριν το χρώμα των ματιών και των μαλλιών του παιδιού, το γένος του, το πιθανό ύψος και βάρος του, όταν ενηλικιωθεί και την πιθανή εφυΐα του(!).
          Τέλος, η πιστή και ακριβής αντιγραφή και αναπαραγωγή ανθρώπινων προτύπων θα γίνει δυνατή με την «ασεξουαλική» μέθοδο του ονομαζόμενου «κλωνικού πολλαπλασιασμού» που, αν τελικά επιτευχθεί και στον άνθρωπο, θα είναι —θεωρητικά τουλάχιστον— σε θέση οι βιολόγοι, σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να ελέγχουν ή να αναδιαρθρώνουν τη δομή του γονιδίου, να αυτοσχεδιάζουν ολόκληρους «βιολογικούς οργανισμούς» όπως οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες τους διάφορους οικισμούς(Ι).
          Από όσα μέχρι τώρα εκθέσαμε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι τα προβλήματα, που δημιουργούνται από τις δυνατότητες της Ιατροβιολογικής Τεχνολογίας του καιρού μας, είναι εξαιρετικά σοβαρά.
          Τι θα συμβεί αν γενικευθούν, πέρ’ από το χώρο του πειραματικού εργαστηρίου οι απόπειρες να επεμβαίνουμε στην αναπαραγωγή του ανθρώπου, δίνοντας σ’ αυτή την κατεύθυνση που επιθυμοϋμε, ή εμποδίζοντάς την ν’ ακολουθήσει το φυσικό της δρόμο;
            Μια γυναίκα θ’ αποκτά παιδί χωρίς σύζυγο, ή με το ωάριο κάποιας άλλης, ενώ το παιδί που θ’ ανατρέφει ένας πατέρας θα είναι γέννημα της γυναίκας του αλλά με το σπερματοζωάριο ενός άλλου. Στην περίπτωση που μια γυναίκα δεν μπορεί να συλλάβει ενώ ο σύζυγος της μπορεί να γίνει πατέρας, θα καλείται κάποια άλλη ν’ αναλάβει το ρόλο της μάνας-υποκατάστατο, που αφού γονιμοποιηθεί με το σπέρμα του συζύγου θα μεγαλώσει το παιδί στη μήτρα της με την υποχρέωση(!) να το παραχωρήσει, «επί αμοιβή» φυσικά, στο μέχρι χθες άτεκνο ζευγάρι (1).
          Θα μπορούν ακόμα να έρχονται στον κόσμο άτομα «κατά παραγγελίαν» με ορισμένες ή δίχως κάποιες ιδιότητες ή ελαττώματα, ή μειονεκτήματα. Ή να εμποδίζεται η γέννηση ατόμων που είναι φορείς παθολογικών γόνων, ή βαρειών ανεπιθύμητων κληρονομικών ασθενειών. (2)
           Σημαντική πρόοδος σημειώθηκε και στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Στη θέση ενός οργάνου που λειτουργεί ανώμαλα ή ανεπαρκώς μπαίνει ένα άλλο, που ο χειρουργός το παίρνει από ξένο ζωντανό ή ετοιμοθάνατο σώμα, και με το δάνειο τούτο ο άρρωστος ξεφεύγει τον πρόωρο θάνατο.
            Ότι, από τις εκπληκτικές, πραγματικά, επιτυχίες της Ιατροβιολογικής Τεχνολογίας του καιρού μας, πολλά ωφελήθηκε και έχει να ωφεληθεί ο άνθρωπος, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Δεν είναι μικρό κέρδος να στερεώνεται ένας ετοιμόρροπος οργανισμός με την εμφύτευση ενός καινούργιου και ακμαίου οργάνου, να αποκτά απογόνους ένα ζευγάρι καταδικασμένο σε γεννητική αδράνεια, να ματαιώνεται (αν και δεν γνωρίζουμε ως ποιο βαθμό τούτο μπορεί να γίνεται κατορθωτό), η παρουσία γόνων σοβαρών παθολογικών καταστάσεων, για να μη γίνουν αιτίες θλιβερών επαναλήψεων στην κληρονομική σειρά (3).
           Εν τούτοις πολλές και δικαιολογημένες είναι οι ανησυχίες της κοινής γνώμης από την εισαγωγή τούτων των επαναστατικών μεθόδων της σύγχρονης Ιατρικης. Εκείνο που βάζει σε συλλογή, περισσότερο ακόμη σε αγωνία, έναν ευαίσθητο άνθρωπο, είναι ο φόβος μήπως με τις πρωτοβουλίες που παίρνουν ενωρίτερα και τολμηρότερα απ’ όσο πρέπει ή όσο συμφέρει, οι επιστήμονες εισβάλλουν σε χώρους που από μακραίωνη παράδοση θεωρούνται ιεροί κι απαραβίαστοι, με αναπόφευκτη συνέπεια να επηρεαστεί βαθιά (και επιζήμια) το βιολογικό και το πολιτιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.
           Τι θα προκύψει λ.χ., εάν η τεχνητή γονιμοποίηση εφαρμοσθεί σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας; Μοιραία θα κλονισθεί ανεπανόρθωτα, αν δεν διαλυθεί, ο ήδη ετοιμόρροπος πανάρχαιος θεμελιακός θεσμός της οικογένειας. Ο Βιολογικός, κοινωνικός και ψυχολογικός τούτος αστερισμός δύσκολα θα κατορθώσει να επιβιώσει, όταν τα άτομα δεν έχουν την ίδια ρίζα και προέλευση, επομένως κι έναν εσωτερικό, «οργανικό» μεταξύ τους δεσμό.
            Η οικονομικοπολιτική εξέλιξη των αναπτυγμένων (πως αυτοαποκαλούνται με αυταρέσκεια) χωρών, έφερε ήδη η τείνει να φέρει την αποσύνθεση της οικογένειας. Η τεχνητή γονιμοποίηση με όλες τις συναφείς προς αυτήν μεθόδους, τις δυνατότητες και τα τεχνάσματα εφαρμογής τους, θα ολοκληρώσει τη διάλυσή της, επειδή θ’ αλλάξει ριζικά όχι μόνο την ψυχική φυσιογνωμία των ανθρώπων, αλλά και τους οργανωτικούς τρόπους συμβίωσής τους. Πώς θα μπορεί να αισθάνεται η γυναίκα τιμή και αγάπη για το σύζυγο που δέχθηκε να μην είναι πατέρας των παιδιών της ή ο άντρας τη σύζυγο που συγκατατέθηκε να γίνει μητέρα των παιδιών κάποιου αλλού ή ο έφηβος τον ομογάλακτο που είναι και δεν είναι αδελφός του; Το σπίτι όπως και η μήτρα της μάνας θα έχουν μετατραπεί σε ξενώνα… με ή χωρίς αμοιβή … για λόγους «ανθρωπιστικούς» ή «οικονομικού συμφέροντος». Για τέτοιες περιπέτειες προσπαθούν βέβαια να μας προετοιμάσουν οι συγγραφείς «φανταστικών κόσμων». Δεν αποκλείεται όμως η αυριανή πραγματικότητα να ξεπεράσει σε απανθρωπιά κάθε εικασία (4).
          
           Αλλά η αντίδραση, εναντίον αυτού του είδους της προόδου, δεν άργησε να παρουσιαστεί κι από την πλευρά των ειδικών επιστημόνων. Στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Γενετικής, το 1973, οι θριαμβολογίες διακόπτονταν από αγχώδη ερωτήματα και κατηγορίες για ανευθυνότητα. Φόβοι εκφράζονταν πως οι «ασκοί του Αιόλου» είχαν ανοιχθεί και ως τα τώρα (1980), η ορμή της αντίδρασης δεν έχει ακόμα ανακοπεί.
           Μια καινούργια ευγονική, υποστήριζαν οι αντιδρώντες, βασισμένη στην τεχνολογία που ακολούθησε την εκρηκτική άνθηση της Βιολογίας, ήταν πολύ πιθανόν ότι θα στρεφόταν εναντίον ορισμένων ατόμων και ομάδων ατόμων και θ’ αποτελούσε όργανο για κοινωνικό έλεγχο, κομφορμισμό και καταπίεση. Ότι, αντί να χρησιμοποιηθεί για το καλό των περισσοτέρων, θα γινόταν όργανο εκμετάλλευσης των πολλών από μερικά άτομα ή έθνη η βιομηχανίες. Ότι, βιολογικά-εξελικτικά, δεν υπάρχει για τον άνθρωπο τρόπος να γνωρίζει ποιες αλλαγές μπορούσαν να θεωρηθούν χρήσιμες και ποιος θ’ αποφάσιζε γι’ αυτές. Συνεπώς συμπερασματικά, πέρα από την απειλή κατά της ανθρώπινης ελευθερίας, η αλλαγή των βασικών προϋποθέσεων της Φύσης από τον άνθρωπο —και βασικά η αντικατάσταση της σημερινής απεριόριστης φυσικής ποικιλίας με μιαν ανθρωπογενή ομοιομορφία και τάξη— αποτελεί ενδεχομένως μιαν εξελικτική διαταραχή, αν όχι ανωμαλία πρώτου μεγέθους και φυσικά απειλή για τη συνέχιση της ανθρώπινης ζωής στον πλανήτη τούτο (5).
          «Oι πρόσφατες ανακαλύψεις της Βιολογίας» συνόψισε ο βιολόγος Μπάκγουϊθ (του Χάρβαρντ), «μπορούν να εξαπολύσουν πάνω στην ανθρωπότητα περισσότερο κακό παρά καλό». Ενώ ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας Βανς Πακάρντ, υποδηλώνοντας τη συγγένεια της καινούργιας Βιοτεχνολογίας με τον εφιαλτικό κόσμο του Χάξλεϋ την αποκάλεσε «Τεχνολογία του γενναίου νέου κόσμου».
          Αν οι βιολόγοι βρουν πρακτικές μεθόδους και διαδικασίες να δημιουργήσουν τεχνητά γονίδια, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα κατορθώσουν να κρατήσουν μέχρι τέλους, κάτω από τον έλεγχο τους την πειραματική έρευνα;
          Αν, χάρη στη σύγχρονη Ιατροβιολογική τεχνική, ξεπεράσουν τους φυσικούς φραγμούς της Γενετικής (ανάμεσα στα διάφορα ζωικά είδη), τότε ο άνθρωπος θα βρεθεί, ίσως, σε άγνωστες περιοχές της Βιολογίας. Και τότε δεν αποκλείεται διόλου να γίνει αυτός αίτιος δημιουργίας όχι μόνον επιθυμητών γονιδίων αλλά και βλαβερών, που είναι πάρα πολύ πιθανό να προκαλούν αρρώστιες που τις αγνοούμε, και, το χειρότερο, δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε. Πάντως κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει ούτε το βαθμό μα ούτε και την έκταση της τραγωδίας, αφού θα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε αίτια παθολογικών καταστάσεων (ιούς ή βακτηρίδια ή οτιδήποτε άλλο), που θα αυξάνονται υπέρμετρα, θα κυκλοφορούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα (αφού εμείς θα είμαστε ανίσχυροι να τ’ αναχαιτίσουμε) και θα διαδίδονται ανέλεγκτα.
          Επικίνδυνες πραγματικά επιτυχίες, που δεν αποκλείεται να προκαλέσουν αφάνταστες καταστροφές ή, το χειρότερο, να απειλήσουν (ίσως) και αυτήν ακόμη την ύπαρξη μεγάλου μέρους ή και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με τα σημερινά δεδομένα δεν πρέπει να θεωρείται απίθανος ένας συλλογικός «βιολογικός πόλεμος», που φύσεις εγκληματικές —τύπου Χίτλερ— ονειρεύτηκαν στο πάθος τους για κατάκτηση του κόσμου(!). Και μόνον η απλή σκέψη ενός τέτοιου ενδεχομένου προκαλεί σε κάθε ευαίσθητη ψυχή φρίκη και δέος.
         Αυτό, σε αδρές γραμμές, είναι το αδιέξοδο που δημιουργεί με τις επιτυχίες της η βιοτεχνολογία της εποχής μας. Και μας χρειάζεται μα και αληθινά την τρέμουμε. Ούτε ν’ αναχαιτίσουμε την πορεία της μπορούμε, αλλ’ ούτε μας συμφέρει να την σταματήσουμε, επειδή μας ωφελεί και προσδοκούμε ότι θα μας ωφελήσει στο μέλλον περισσότερο. Ωστόσο πρέπει να ‘χουμε το θάρρος ν’ αναγνωρίσουμε τις ακόλουθες βασικές αρχές:
         α. Οι δυνατότητες να επεμβαίνουμε ακίνδυνα στο έργο των λειτουργιών της Φύσης δεν είναι τόσο απεριόριστες, όσο πιστεύουν μερικοί νεοφώτιστοι θεράποντες των Βιολογικών Επιστημών. Και αν ακόμα δεν φαίνονται, υπάρχουν όρια που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε παρά μόνον με μια καταστροφή που στοιχίζει τόσο ακριβά, ώστε θα μετανοήσει πικρά όποιος αποπειραθεί να τα παραβιάσει.
           β. Τα ηθικά, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα, που δημιουργούνται από τις τολμηρές πρωτοβουλίες μας, δεν επιδέχονται πάντοτε λύση. Μα και όπου υπάρχει λύση ή μορφή κάποιας πιθανής λύσης, δεν μπορεί να διατυπωθεί με μια γενική πρόταση. Γι’ αυτό κάνουν μεγάλο λάθος πολλοί που γενικεύουν τα επί μέρους δεδομένα και αισιοδοξούν υπέρμετρα. Κάθε περίπτωση χρειάζεται ξεχωριστή αντιμετώπιση- επειδή ό,τι ισχύει ή μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, αστοχεί ή αποβαίνει καταστροφικό σε κάποια άλλη.
           γ. Ας μη ξεχνούμε ότι στον Βιολογικό, όπως και σ’ άλλους τομείς της θεωρίας και της πράξης, πολλές φορές οι άνθρωποι «παίζουν εν ου παικτοίς». Ας μη αυταπατόμαστε με την προσδοκία ότι για όλα είναι «ικανή» η επιστήμη, επομένως και στην Ιατροβιολογική πρόοδο αυτή θα έχει αναγκαστικά την τελευταία λέξη. Όσοι πορεύονται στη ζωή τους μ’ αυτό τον απατηλό γνώμονα αργά η γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα η οποία πικρά θα τους απογοητεύσει. Είναι εξ’ άλλου πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καθοριστεί μέχρι πού μπορούμε να προχωρήσουμε στη Βιολογική έρευνα, όταν τα όρια ανάμεσα στο επιθυμητό… το ωφέλιμο, άρα επιτρεπτό από τη μια μεριά, και στο ανεπιθύμητο, το επιβλαβές, άρα μη επιτρεπτό από την άλλη, είναι τόσο ασαφή, αβέβαια κι ανασφαλή• και ακόμη, όταν αυτό που σήμερα θεωρείται καλό, μπορεί αύριο ν’ αποδειχθεί κακό και το αντίστροφο. Είναι επομένως ολοφάνερο πως η επιμονή μας σε τολμηρούς, μα και επικίνδυνους πειραματισμούς —όταν μάλιστα έχουμε τόσην άγνοια— μοιάζει καθαρά «παιχνίδι με τη φωτιά»4.
          
Πολλοί από τους πρωταγωνιστές της βιολογικής επανάστασης, απελπισμένοι από τις διαγραφόμενες επιπτώσεις και τους κινδύνους, εγκατέλειψαν το πεδίο δράσεώς τους, όπως είχαν κάνει παλαιότερα ορισμένοι Ατομικοι Φυσικοί όταν είδαν που οδήγησαν οι εκπληκτικές ανακαλύψεις τους, ενώ οι υπόλοιποι συνέχιζαν το έργο τους, σαν να μη συνέβαινε απολύτως τίποτε(!) επιβεβαιώνοντας, μαζί με τους σημερινούς βιολόγους που προχωρούν απτόητοι στις έρευνές τους, πως βασικά κανένας φόβος, όσο μεγάλες κι αν είναι οι ανησυχίες που προκαλεί, δεν μπορεί ν’ αλλάξει την προαιώνια στάση του ανθρώπου απέναντι στον πειρασμό της γνώσης. Γι’ αυτό, το δίλημμα πολλών επιστημόνων και της Κοινής Γνώμης είναι από πολλές απόψεις κατανοητό. Η ανησυχία κάθε ευαίσθητης ψυχής κορυφώνεται αν σκεφθεί ότι πάνω από την εικόνα των αντιθέσεων, αντινομιών και παραλογισμών που παρουσιάζει ο σημερινός κόσμος, πλανιέται απειλητικά το φάσμα του μέγιστου των αποκτημάτων της «ανθρώπινης μεγαλοφυίας», της ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.
           Άσχετα αν δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι συνείδηση τι σημαίνει ραδιενέργεια, αυτή βασικά βρίσκεται παντού, γύρω μας και μέσα μας. Στους ωκεανούς και στους διαπλανητικούς χώρους. Στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Στις πεδιάδες και στα βουνά. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί να μας δώσει μια γενική ιδέα του ασύλληπτου (από τη φαντασία μας) κινδύνου πού διατρέχουμε κάθε στιγμή. Ένα μεγάλο εργοστάσιο ατομικής ενέργειας κλείνει μέσα του 192.000 βόμβες σαν εκείνη που ρίχτηκε στη Χιροσίμα. Στη θεωρητική περίπτωση που όλη η ραδιενέργειά του απορροφηθεί από ανθρώπους θα προκαλέσει 440.000.000.000 καρκινοπαθείς.
           Η τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι είναι ακόμα πρόσφατη. Και αν γίνει κακή χρήση της πυρηνικής ενέργειας; Κάποιος από τους λεγόμενους μεγάλους δήλωσε πρόσφατα: «Με την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας ο κίνδυνος μαζικής καταστροφής του κόσμου μας φαίνεται περισσότερο πιθανός από πρόθεση, λαθεμένο υπολογισμό, τυχαίο περιστατικό, κλοπή ή εκβιασμό!».
           Ότι στις μέρες μας συντελούνται τέτοιες καταπληκτικές πρόοδοι στη σκιά και στο διάχυτο φόβο ενός ολοκληρωτικού πυρηνικού ολέθρου, αποδείχνει πως ίσως διανύουμε το λυκόφως του πολιτισμού μας, αν όχι της ανθρώπινης ιστορίας. Ωστόσο, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, κάθε ευαίσθητος άνθρωπος αντικρίζοντας τα δεινά τούτα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονή μας τεχνολογία αναρωτιέται: «Έφτασε μήπως η μεγάλη και κρίσιμη ώρα του κόσμου; Μπορεί η επιστήμη με τη συνδρομή της τεχνολογίας να προκαλέσει την καταστροφή της Γης και, φυσικά, τον αφανισμό του ανθρώπινου γένους;» (6).
           Υπάρχει άραγε λύση; Λύσεις προτείνουν πολλές οι σοφοί του κόσμου. Ωστόσο αντί να λύνουν ή τουλάχιστο να απλοποιούν τα προβλήματα τα κάνουν πιο περίπλοκα, περισσότερο απειλητικά και πιο αγχώδη.
            Διαβάστε ένα προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε το 1981 και το οποίο προέβλεψε τις εξελίξεις της σημερινής Επιστήμης η οποία χωρίς Θεό οδηγεί την ανθρωπότητα στον όλεθρο και την καταστροφή!…Αν υπάρχει σωστή και ολοκληρωμένη λύση είναι μια και μοναδική• αυτή που μας προτείνει η Αγία Γραφή: Να επιστρέψουμε με όλη τη θέλησή μας στον Θεό. (Ιεζεκιηλ λγ’ 11). Τότε, ενώ η εξωτερική κατάσταση του κόσμου μπορεί, και είναι πολύ πιθανό, να εξακολουθεί να παραμένει σκοτεινή, η δική μας εσωτερική πνευματική κατάσταση θα αλλάξει άμεσα και ριζικά. Η αγωνία, ο τρόμος, η απελπισία θα παραχωρήσουν τις θέσεις τους στην ειρήνη, στην αισιοδοξία, στην ελπίδα στον Θεό και στη χαρά της δικής Του φωτεινής Παρουσίας. Τα δεινά, όποια κι όσα κι αν είναι ή διαφαίνονται, δεν τρομάζουν ποτέ τον αληθινό πιστό του Θεού. Η δύναμη της αγάπης Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη και ισχυρότερη από κάθε εχθρικό παράγοντα που θα μπορούσε ποτέ ν’ απειλήσει τη ζωή και την ύπαρξή μας (Ρωμ. η’ 31, 35).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

    «Μάνες υποκατάστατα — Μια αντιμαχόμενη λύση στη στειρότητα» Εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», (15-6-1980).
    «Προγεννητική Διάγνωση και Γενετική Καθοδήγηση» Dumars W. Key et al. Medical Progress. West J. of Medicine (1976) σελ. 57 – 66.
    «Γενετική Πρόβλεψη: Δυνατότητες και Προβλήματα». Συζήτηση στρογγυλού τραπεζιού. Περιοδικό «ΙΑΤΡΙΚΗ» (1976) Αύγουστος, Τόμ. 30, σελ. 123- 187.
    «Προβλήματα που δημιουργεί η Πρόοδος της Ιατρικής». Συζήτηση στρογγυλού τραπεζίου. Περιοδικό «ΙΑΤΡΙΚΗ» (1974) Μάρτιος, Τόμ. 25, σελ. 205-227.
    Χλουβεράκης Κ. «Ο Γενναίος Νέος Κόσμος» της Βιολογίας. Διάλεξη που δόθηκε στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» του Δήμου Αθηναίων. (19-5-1980).
    «Προοπτικές της νέας Γενετικής Έρευνας». Ανασκόπηση, Ουάσιγκτον (Δεκέμβριος 1976).

———–
Το άρθρο αυτό είναι του Δρ. Χαρ. Μοσχίδη, Ιατρού, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Έρευνα και Πίστη» (Απρίλης-Μάης-Ιούνιος 1981, Τόμος Β΄, Αριθμός 1, σελίδες 8-16).