Ελευθέριος Κοσμίδης, Ο γνώμονας και ο αγνώμονας

Ελευθέριος Κοσμίδης, Ο γνώμονας και ο αγνώμονας

Ο γνώμονας και ο αγνώμονας

Κοσμίδης Ελευθέριος, φυσικός

Είναι εκείνες οι ευλογημένες κουβέντες, που σαν λεπίδι κόβουν το νεκρωμένο κομμάτι της καρδιάς για να γιάνει γρήγορα το υπόλοιπο. Πόνος πολύς και αίμα κατακόκκινο αναβλύζει από τέτοιες μαστορικές επεμβάσεις, που λίγοι κατέχουν να τις κάνουνε. Τότε σαν τραίνα περνούν μπροστά σου οι στιγμές, τα λόγια που είπες ή δεν είπες, οι πράξεις σου που έκανες ή δεν έκανες. Πότε τις κοιτάς μοιρολογώντας τις χαμένες ευκαιρίες και πότε χάνεσαι μέσα στο βαγόνι μιας στιγμής, προσπαθώντας το ακατόρθωτο, προσπαθώντας να γυρίσεις πίσω το χρόνο... Τα δάχτυλα στριφογυρίζουν με προσμονή το κομποσκοίνι.

Καταφυγή μου πάλι μια λευκή κόλα χαρτί. Συλλογίζομαι ευχόμενος με κόπο: τα δώρα του Θεού πολλά, τα θαύματα Του στη ζωή μου καθημερινά. Ο ανεκτίμητος εκείνος θησαυρός της παρουσίας Του στη ζωή μου, παραπεταμένος στις λάσπες της ανευθυνότητας και της λησμοσύνης. Ωραία τα ποιήματα, καλά και τα τραγούδια. Ωφέλιμο και το ταρακούνημα στην ώρα του πειρασμού, γίνεται κόσκινο και κοσκινιζόμαστε όλοι. Γίνεται σαν να λέμε ο πειρασμός, γνώμονας, χάρακας ή αλφάδι που μας μετρά και αποφαίνεται αν ευθυδρομούμε ή αν λοξοδρομήσαμε. Ποιος αντέχει όμως την απόφαση; Ποιος με θάρρος αποζητά και επιδιώκει κάθε τόσο να μετρηθεί στο γνώμονα της αγάπης του Θεού; Ποιος είναι τόσο έξυπνος, ώστε να εκμεταλλεύεται την παραμικρή ευκαιρία;

Κάποτε κολλάμε σε προφάσεις, άλλοτε εφευρίσκουμε απίστευτες δικαιολογίες, συχνά παραπονιόμαστε πως δεν έχουμε ευκαιρίες. Έτσι κι εγώ, μετά από τον πειρασμό και ενώ περίμενα παθητικά μέχρι βλακείας την κατάλληλη ευκαιρία, η ευκαιρία ήρθε. Αλλά αντί να αρπάξω την ευκαιρία, να ξεδιψάσω στην ολόδροση πηγή της εμπειρίας του γέροντα, έμεινα κολλημένος στη λάσπη μου. Προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου να βρω μια όμορφη δικαιολογία, να διασκεδάσω την κατάστασή μου: «καλή και η λάσπη μωρέ! Άλλοι πληρώνουνε για λασπόλουτρα!». Μα σήμερα, σε μια τόση δα στιγμούλα, βρέθηκα ανάσκελα χωρίς αναισθητικό σε σαρακοστιανό χειρουργικό κρεβάτι. Είναι εκείνες οι ευλογημένες κουβέντες, που σαν λεπίδι κόβουν το νεκρωμένο κομμάτι της καρδιάς, με μαστοριά, με αγάπη, με πόνο και αίμα πολύ. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να ζητήσω από το γέροντα μου ειλικρινά να με συγχωρέσει.

Υ.Γ. Κ+Ν, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Αναρτήθηκε από Κατάνυξις Ιστολόγιο στις 3/06/2014 03:33:00 μ.μ.